There is a famous philosophical phrase which you may have heard of by the French philosopher Rene Descartes. I think therefore I am. I have never been able to fully appreciate this phrase, because I have never been able to understand it. I thought it was just a confusing idea which apparently was very profound to its creator, Descartes but it was not profound to me. I think therefore I am. Recently however I chanced to discover it’s true meaning, all these years after I first heard it in some random college philosophy course which I had taken while I was trying to decide on a major. The way that I learned the meaning of this phrase is by accident, when I came up with an idea of my own, which wound up discerning for me the meaning of Descartes famous saying.
My saying has to do with the importance of memory. Memory is the evidence of life itself. Could we prove that we have ever lived if we did not have our memories? No, there would be no way to prove it. The very young cannot prove they live because they do not have memories. Memory starts to develop a bit later than the first few years of life. Memory is an essential component to the human mind, so important that we cannot say that we exist without a memory. In other words our very existence is hinged on our capacity to remember. Not facts, like one plus one, but rather the experiences of life we have had. When I came upon this realization, I was immediately struck by Descartes’s famous philosophical saying and I knew that I had finally, unintentionally understood it. Descartes’s saying values thought above all else. According to him the greatest form of human consciousness is thought. Our very existence, says Descartes, is hinged upon our capacity for thought. He says, we cannot prove exist if we do not think. I agree with that argument.
However I would add memory is just as significant two human life as is thought. It is a vital sign of life. Thus I would say, I remember therefore I am. Yet there is another aspect of consciousness of the human mind that is just as important as the intellect and memory: emotions. Not all emotions, but rather positive emotions. Without positive feelings, we cannot say cannot say we are wholly alive. Happiness, excitement, and joy, enliven the soul, and prove life. Thus I say, I feel therefore I am. Negative feelings, depression, sadness, pessimism, have the opposite effect and deaden the soul. Thus they are to be avoided.
The intellect, positive feelings and memory; they constitute identity, the “I am”. To Descartes thought was paramount to identity. I argue all three are equally important. A reduction in the power of positive feelings reduces one’s identity. A reduction in the power of memory also reduces one’s identity. The same is true for the capacity to think. In the weakening of each faculty, one would be left to wonder “Who am I? Do I exist?” Identity, it seems, is divided within three parts. However, Descartes was not talking about the human mind. He was talking about the philosopher. He defined the philosopher as one whose whole existence, whose very reason to be, is anchored in profound thought and reflection.
Kujtoj prandaj jam (Albanian)
Ekziston një frazë e famshme filozofike për të cilën mund të keni dëgjuar nga filozofi francez Rene Descartes. Mendoj prandaj jam. Unë kurrë nuk kam mundur ta vlerësoj plotësisht këtë frazë, sepse kurrë nuk kam mundur ta kuptoj. Mendova se ishte thjesht një ide konfuze e cila me sa duket ishte shumë e thellë për krijuesin e saj, Dekartin, por nuk ishte e thellë për mua. Mendoj prandaj jam. Megjithatë, kohët e fundit pata rastin të zbuloja kuptimin e vërtetë të tij, gjatë gjithë këtyre viteve pasi e dëgjova për herë të parë në një kurs të rastësishëm filozofie të kolegjit që kisha ndjekur ndërsa po përpiqesha të vendosja për një drejtim studimi. Mënyra se si e mësova kuptimin e kësaj fraze është rastësisht, kur erdha me një ide timen, e cila përfundoi duke dalluar për mua kuptimin e thënies së famshme të Dekartit.
Thënia ime ka të bëjë me rëndësinë e kujtesës. Kujtesa është dëshmi e vetë jetës. A mund të vërtetojmë se kemi jetuar ndonjëherë nëse nuk do të kishim kujtimet tona? Jo, nuk do të kishte asnjë mënyrë për ta provuar atë. Foshnjat nuk mund të dëshmojnë se jetojnë sepse nuk kanë kujtime. Kujtesa fillon të zhvillohet pak më vonë se vitet e para të jetës. Kujtesa është një komponent thelbësor i mendjes njerëzore, aq i rëndësishëm sa nuk mund të themi se ekzistojmë pa kujtesë. Vetë ekzistenca jonë varet nga aftësia jonë për të kujtuar. Jo fakte, si një plus një, por më tepër përvojat e jetës që kemi pasur. Kur e kuptova këtë, u godita menjëherë nga thënia e famshme filozofike e Dekartit dhe e dija që më në fund, pa dashje e kisha kuptuar. Thënia e Dekartit vlerëson mendimin mbi gjithçka tjetër. Sipas tij forma më e madhe e ndërgjegjes njerëzore është mendimi. Vetë ekzistenca jonë, thotë Dekarti, varet nga aftësia jonë për të menduar. Ai thotë, ne nuk mund të provojmë ekzistimin nëse nuk mendojmë. Jam dakord me këtë argument.
Megjithatë unë do të shtoja kujtesa është po aq e rëndësishme. Është një shenjë jetike e jetës. Kështu do të thosha, mbaj mend, pra jam. Megjithatë, ekziston një aspekt tjetër i ndërgjegjes njerëzore që është po aq i rëndësishëm sa intelekti dhe kujtesa: emocionet. Jo të gjitha emocionet, por emocionet pozitive. Pa ndjenja pozitive, pa ate, nuk mund të themi se jemi plotësisht të gjallë. Lumturia, eksitimi dhe gëzimi, gjallërojnë shpirtin. Kështu them, ndiej pra jam. Ndjenjat negative, si depresioni, trishtimi, pesimizmi, kanë efekt të kundërt dhe e vdesin shpirtin. Kështu ato duhen shmangur.
Intelekti, ndjenjat pozitive dhe kujtesa; ato përbëjnë identitetin, “Unë jam”. Për Dekartin, mendimi ishte parësor për identitetin. Unë argumentoj se të tre janë po aq të rëndësishëm. Reduktimi i fuqisë së ndjenjave pozitive zvogëlon identitetin e dikujt. Një reduktim në fuqinë e kujtesës redukton gjithashtu identitetin e dikujt. E njëjta gjë vlen edhe për aftësinë për të menduar. Në dobësimin e çdo fakulteti, do të lihej të pyeste veten “Kush jam unë? A ekzistoj?” Identiteti, me sa duket, është i ndarë në tre pjesë. Megjithatë, Dekarti nuk po fliste për mendjen njerëzore. Ai po fliste për filozofin. Ai e përkufizoi filozofin si një njeri, e gjithë ekzistenca e të cilit, vetë arsyeja për të qenë, është e ankoruar në mendimin dhe reflektimin e thellë.
George Shetuni 